***biraz uzun, biraz hazin ve de guzel bir hikaye... Dine Dusman Bir Hanimdim!! Ben ve esim bir okulda birlikte calisan ogretmenlerdik. Bizim icin hayatin tek anlami vardi: Gonlumuzce eglenmek,istedigimiz gibi yasamak... Ama bir turlu mutlu olamiyorduk. Sudan bahanlerle kavgalarimiz bitmiyordu.Birbirimizi cabuk kiziyorduk. Evimizde ve aile hayatimizda "din"unsurunun etkisi olmadigi icin yasantimiz oldukca daginik ve kuralsiz bir sekildeydi."gunah" kavramina gulup geciyor, ibadet ve din sozcuklerine ise, sanki dudak bukuyorduk. Ama icimizde ve yasantimizda adini koyamadigimiz gizli bir huzursuzluk, yasamimizin tadini kaciriyor mutlulugumuzu engelliyordu. Esim, Milli EgitimBakanligi'nin actigi Hizmetci Egitim kursuna gitti.Onbesgun ayri kaldik. Dondugunde ise, bir suprizle karsilastim. Cunku esimin cantasinda seccade,takke,tespih ve bir takim dini kitaplar vardi. Cok sasirmistim. Yabanci oldugumuz hatta inanmadigimiz"din" anlayisina ragmen bu neyinesiydi? Esim bana kitaplari verdi. "once bunlari ok. Sonra konusalim." dedi. "Eger bunlari okumazsam ne ben sana baziseyler anlatabilirim,nede anlattigimi sen anlayabilirsin." Kabul etmedim. "Ben boyle gerici,yobaz fikirlerle,kitaplarla ugrasamam." dedim."Sevmedigim bir sey icin beni zorlama." Esim cok israr etti. "Hic degilse birini oku." dedi. "MeselaDuzceli Mehmet..." Cok israr edince, kirmamak,yeni bir tartisma ve mutsuzluk yasamamak icin kabul ettim. O ani, kitabi okumaandaki duydugum etkiyi heyecani ve hayreti nasil anlatayim. Tek kelimeyle harika,carpici, muthis etkileyici... Dusunebiliyormusunuz? dine imanayabanci, hatta dusman olan ben, Duzceli Mehmet'i aglayarak okudum. Dini,imani,nicin yaratildigimi, vazifelrimi goz yaslari icinde ogrendim. Sanki butun benligime, dunyama isledi. Esimle birlikte, ilk namazi bir pazar gunu ogle vakti kildik.Namaz kilarken urperdim, titredim,heyecan terleri doktum.Allah'im biz mutluluk diye nelerin pesinde kosmusuz, huzur diye nelere sarilmisiz. Meger ki mutluluk hemen yanimizda duruyormus da haberimiz yokmus, Ilk defa kul oldugumu anladim. ama kendimden oylesine utandimki..Nerede bir bas ortulu,takkeli,sakalli ve dindar bir insan gorsem ya alay eder veya gulup gecerdim. Meger ki alay edilecek ve gulup gecilecek bizmisiz.Evimize,hayatimiza,gonlumuza huzur geldi. iki yasindaki kizimiz Ece,dort yasindaki oglumuz Keremde bizleri taklit etmeye basladilar. Evimiz bir okuloldu. Esim,ben ve cocuklarimiz hep birlikte dua ogrenmeye basladik. kitaplarimizi okuduk. inanin,bize hayat verdi.Sonra Risaleleri tanidik,yeni bir cevremiz olustu. Sohbetlerdunyamizi aydinlatmaya,bizlere huzur vermeye basladi. Ama Cenabi hak bizi dayanilmaz bir imtihana tabi tuttu.Donus yapali henuz bes veya alti ay olmustu. Ben anneannemin hastaligi nedeniyle evimize cok yakin olan annemlere gittim. gece de orada kalmam icap etti. Esim de cocuklar evde sikilmasinlar, diye cocuklari almis, onlari arabayla onlara,Izmir'i gezdiriyormus. Aksam uzeri sollama hata yapan,bir munibus aniden arabimizin onune cikiyor ve carpisiorlar. Malesef esim ve iki canim, yavrum oracikta can veriyor. Ben bunlari duyunca yikildim, bittim. Benim icin hayatin hic bir anlami kalmadi. Intihar etmeyi dusunmeye basladim. Buyuk bir sevkle basladigim yeni hayatim sondu, tukendim. Sanki (hasa) Allah'a isyan ediyordum. "Biz sana geldik, sen neden boyle yapiyorsun?" diye...Sanki Allah'in bize birazabi oldugunu dusunuyordum. Bir taraftan da psikolajik tedavi gormeye baslamistim. SIK SIK bayilip, dusuyordum. Kendimi tamamen dunyadan uzaklastirmaya, bir anlamda olmeye, olum icin careler aramaya baslamistim.Cunku bu aciyi, bu drami tasiyamiyordum. Esimin ve iki canimin hayali asla ve asla gozumun onunden gitmiyordu. Allah kimseyi boyle bir sinavla yargilamasin. Cok zor, katlanmasi imkansiz. Anneannem vefat etti.Annemle, anneannemlerde kaliyorduk. Babam cok onceleri vefat etmisti. Bir tane erkek kardesim vardi. O da cok sukur donus yapmisti. Benim halimi bildigi icin beni teselli etmeye calisiyor ve yanimdan ayrilmiyordu. Aksam evimizde cuma gecesi minarelerde selalar duyulmaya basladi. Tam bir aydir namazlarimi birakmistim. Kitaplari da bir tarafa koymustum. O selalara siginarak son kez dileklerimi Allah'a gonderdim. "Egervarsan(hasa), merhametliysen bizleri biliyorsun, goruyorsun yardim et. Yoksa gidiyorum. Imansiz gidecegim."diye yalvarmaya, gozyasi dokmeye basladim. Evimizin kapisi calindi. Kardesim Cetin, kapiyi acti. Son derece temiz ve duzgun kiyafetli birsey gorundu. Durusunda insani etkileyen, etrafina ilim ve gorgu sacan bir hali vardi. Rahmetli beyimin adini soyleyerek; "Ben Ekrem Bey'in arkdasiyim." dedi. "Rahmetli oldugunu duydum,taziyeye geldim." Eve aldik. Ama ben beyimin eski ve yeni tum arkdaslarini tanirdim. Ama bu beyefendiyi ilk defagoruyordum. Hicbirimizle goz goze gelmeden,surekli yere bakarak salona gecti. Cok edepli ve sagili bir sekilde koltuga oturdu. Kardesimde yanina oturdu. Bizler de biraz uzaginda yer secmistik. Kardesim"Kimsiniz,nereden geldiniz?" diye sordu. Oda hic duymamazliktan gelerek dini bir sohbete basladi. Sesi tok etkileyiciydi. Kelimeleri ozenle seciyordu. Soyledigi her kelime sanki icimdeki yarayi tedavi ediyor ve beni rahatlatiyordu. O seste, o konusmada muthis bir buyu vardi. Insani etkileyen, hukmeden bir ses... Bana yeniden hayat veren su sozleri asla unutmam:"Kainatin ipleri Allah'in elindedir.Hicbir hadise Onun ilmi ve bilgisidisinda degildir.Insanlarin butun merhameti ve sefkatini toplansa,Allah'in sefkat ve merhametinin yaninda bir pirilti olamaz. Allah'in takdir ettigi herseyde bir hikmet bir guzellik vardir." O esnada "Bu ne bicim hikmet ve guzellik?" diye icimden gecirdim. Sanki bu sessiz isyanimi isitti ve su cevabi verdi; "Sizleri butunailecek tebrik ederim. Musibetler gunahlar doker, temizler. Bir musluman'in basina gelmis her hadise, kefarettir. Yani gunah ve hatalarini affeder. Bu kaza hadisesi o rahmetlilere manevi sehit makami verecek O makam oyle bir makami ki, Peygambere komsu, Allah'a dost olan bir makam. Bir anda kendimi tutamadan "Emin misiniz? diye atildim. "Rahmetli beyiniz vefat aninda abdestliydi ve Allah'i dusunuyordu. Cocuklar ise masum ve gunahsizdi.Onlar sehit oldular. Ebedi bir cenneti kazandilar.Sizlere sefaatci olacaklar.Belki de yuzlerce yil yasasalardi bu manevi makami alamazlardi. Cenabi hak o aciya bedel cok buyuk bir ucret verdi. Onlara sehitlik,sizlere sabir ve tevekkul etmek kaydiyla ebedi bir cennet hayati... Sukredin sevinin Allah onlari himayesine aldi, cok emin ellerdeler.Buna uzulmemek gerekir.Yalnizca Allah'in dilegine ve istegine teslim olun. Haydi gozunuz aydin.Cennetle ebedi bir beraberlik sizi bekliyor."Hepimizde buyuk bir heyecan ve husu icindeydik. Ne bir seyler ikram etmek aklimiza geldi, nede kim oldugunu,isminin ne oldugunu sormak. Mani olamadik,cikti. Annem hemen penceye kostu. Apartmandan cikip hangi yone gidecegini gozlemek icin veya hangi arabaya binecegine anlamak icin... Ama adam apartmanin kapisindan cikmadi. Veya biz goremedik. Beyimin arkdasi oldugunu soyleyen o mubarek insan bir sir gibi geldi, bir sir gibi gitti. Annem"Ben tahmin etmistim."dedi. "Cunku bir insan bu kadar temiz,edepli ve etkileyici olamaz. O zat baska bir zatti." Allah razi olsun ozattan. Yeniden kendimize gelmemize sebep old. Eski sevkimize kavustuk. Ama o uc can paremi unutmam mumkunmu? Yalnizca onlara kavusma sevkiyle yasiyorum.Ustadin Risalelerde olumu tarif edisini SIK SIK okuyorum. Olumu cok seviyorum.Benimde bir gun kapimi acip,o canparelerime ulastirmasini bekliyorum. ------------------------------tweety--------------------------------- ***Guzel soyleki aksi sedasi da guzel olsun*** _________________________________________________________________